Bieżnia Zebris FDM to w ostatnim czasie dość popularne i dostępne urządzenie wykorzystywane przez fizjoterapeutów do usprawniania umiejętności lokomotorycznych pacjentów.
Skoro jest tak popularne i wykorzystywane w wielu ośrodkach, to czy faktycznie jest dobre, użyteczne, spełnia swoje zadanie i zbliża do osiągnięcia celu funkcjonalnego pacjenta?
Prześledźmy szczegółowo jego działanie i wpływ na usprawnianie pacjenta, a być może uzyskamy odpowiedź na to pytanie.
Z definicji dowiadujemy się, że bieżnia Zebris służy do obiektywnej oceny i treningu chodu oraz postawy z informacją zwrotną. Wraz ze zintegrowaną matrycą czujników tworzy powierzchnię pomiarową pod pasem transmisyjnym dzięki czemu służy do przeprowadzania kompleksowej i obiektywnej analizy sił reakcji podłoża na bieżni w warunkach statycznych i dynamicznych.
Sformułowaniem – kluczem w tej definicji jest „obiektywna ocena”. Dzięki czujnikom znajdującym się na całej długości bieżni oraz rozbudowanemu programowi uzyskujemy zbiór informacji zebranych podczas terapii przez robota oraz komputerowe ich przetworzenie zgodne z oprogramowaniem. W konsekwencji otrzymujemy dane, które są bardzo obiektywne, wyrażone w liczbach i na wykresach.
Bardzo często w trakcie różnych sesji fizjoterapeutycznych zauważamy postępy i poprawę stanu funkcjonalnego pacjenta lub jego pogorszenie, jednakże nie zawsze udaje się uzyskać pewność popartą liczbami, procentami, wykresami. Dopiero obiektywna ocena i konkretne liczby mogą stanowić podstawę do wyrażenia opinii na temat progresu lub regresu w funkcjonowaniu pacjenta.
W przypadku bieżni Zebris uzyskujemy dane mierzalne, obiektywne, jednoznaczne, które trudno podważać. W zależności od potrzeby fizjoterapeuta może prześledzić raporty pod wieloma aspektami i w sposób bardzo szczegółowy albo ograniczyć się do danych zbiorczych, które ukazują poprawę lub pogorszenie.
Po narzędzie, które w sposób obiektywny (liczbowy) ukaże poprawę lub pogorszenie funkcjonowania pacjenta zawsze chętnie sięgnie każdy fizjoterapeuta. Bieżnia Zebris z pewnością jest takim narzędziem.
Wszelkiego rodzaju bieżnie w założeniu swoim wykorzystywane są do chodzenia.
Dlaczego zarówno fizjoterapeuci jak i pacjenci oraz ich rodziny tak bardzo koncentrują uwagę na tej czynności funkcjonalnej?
Ponieważ chód jest podstawową składową aktywności fizycznej człowieka, bierze udział niemal w każdej czynności dnia codziennego, warunkując tym samym sprawność człowieka. Chodzenie wydaje się zjawiskiem prostym, ale w rzeczywistości to złożony proces, podczas którego w sposób automatyczny i zgrany włączają się kolejno poszczególne części ciała. Chód to wytracanie i chwytanie równowagi ciała w następstwie przemieszczania się punktu ciężkości, który wymaga współdziałania kilku układów – kostnego, nerwowego oraz mięśniowego.
BUDOWA
Urządzenie Zebris składa się z kilku elementów:
- Bieżni
- Projektora
- Ekranu wyświetlającego obraz pacjentowi
- Komputera
W opcji dostępne są również: odciążenie pacjenta przez podwieszenie oraz kamera.
Ryc.1 Widok ogólny bieżni Zebris FDM
- Bieżnia
Dla osoby niewtajemniczonej wygląda zupełnie jak zwykła bieżnia i to akurat jest zaleta tego urządzenia. Większość pacjentów prawdopodobnie miało już do czynienia ze zwykłą bieżnią i dlatego jako urządzenie, po którym się chodzi nie powinna wywoływać u nich obaw i lęków. Jest to istotne zwłaszcza w przypadku dzieci, które mogą na początku rehabilitacji technologicznie wspomaganej obawiać się i wykazywać zachowania wycofujące.
W przypadku bieżni Zebris pas transmisyjny, po którym chodzi pacjent jest naszpikowany czujnikami, które odbierają siłę nacisku poszczególnych elementów stóp na podłoże przekazując te dane do komputera, który je przelicza i w kolorach obrazuje na ekranie. Po obu stronach pasa znajduje się szerokie i antypoślizgowe pobocze, na którym pacjent może w sposób bezpieczny stanąć. Poręcze do trzymania znajdują się z przodu oraz z boku – pacjent decyduje jak jest mu wygodniej się trzymać.
Na panelu sterowania bieżnią fizjoterapeuta może wybrać szybkość z jaką pacjent będzie chodził, elewację (podłoże wzniesione) oraz opcje (manualną, profilowaną, cardio lub test).
Panel na bieżąco pokazuje jaki dystans został przebyty oraz czas trwania sesji. Takie z pozoru zwykłe informacje stają się czasami bardzo istotne dla pacjenta. W przypadku dzieci z dużą niepełnosprawnością, gdzie każdy krok stanowi wyzwanie – stopniowe zwiększanie czasu terapii lub pokonanie większego dystansu niż podczas ostatniej sesji jest bardzo motywujące i świadczy o postępie w terapii.
- Bieżnia
Dla osoby niewtajemniczonej wygląda zupełnie jak zwykła bieżnia i to akurat jest zaleta tego urządzenia. Większość pacjentów prawdopodobnie miało już do czynienia ze zwykłą bieżnią i dlatego jako urządzenie, po którym się chodzi nie powinna wywoływać u nich obaw i lęków. Jest to istotne zwłaszcza w przypadku dzieci, które mogą na początku rehabilitacji technologicznie wspomaganej obawiać się i wykazywać zachowania wycofujące.
W przypadku bieżni Zebris pas transmisyjny, po którym chodzi pacjent jest naszpikowany czujnikami, które odbierają siłę nacisku poszczególnych elementów stóp na podłoże przekazując te dane do komputera, który je przelicza i w kolorach obrazuje na ekranie. Po obu stronach pasa znajduje się szerokie i antypoślizgowe pobocze, na którym pacjent może w sposób bezpieczny stanąć. Poręcze do trzymania znajdują się z przodu oraz z boku – pacjent decyduje jak jest mu wygodniej się trzymać.
Na panelu sterowania bieżnią fizjoterapeuta może wybrać szybkość z jaką pacjent będzie chodził, elewację (podłoże wzniesione) oraz opcje (manualną, profilowaną, cardio lub test).
Panel na bieżąco pokazuje jaki dystans został przebyty oraz czas trwania sesji. Takie z pozoru zwykłe informacje stają się czasami bardzo istotne dla pacjenta. W przypadku dzieci z dużą niepełnosprawnością, gdzie każdy krok stanowi wyzwanie – stopniowe zwiększanie czasu terapii lub pokonanie większego dystansu niż podczas ostatniej sesji jest bardzo motywujące i świadczy o postępie w terapii.
Ryc. 2 Panel sterowania bieżnią Zebris
- Projektor
To urządzenie zintegrowane z bieżnią, a jago zadaniem jest prezentowanie „śladów stóp” na poruszającym się pasie transmisyjnym (są to jasne ślady na czarnej bieżni). Kształt stóp pacjenta wygenerowany jest z testów, które każdy pacjent przechodzi na początku terapii. Ślady mogą być prezentowane jeszcze w dwóch innych szatach graficznych (zmiana wzorców projekcji). W zależności od możliwości percepcyjnych pacjenta oraz upodobania – ślady (obszary docelowe) mogą być wyświetlane jako prostokąty, oryginalne ślady lub w projekcji odwróconej (dzięki czemu wyświetlany obszar jest większy, co ułatwia stawianie kroków wewnątrz śladów).
- Ekran wyświetlający obraz pacjentowi
Pacjent podczas terapii powinien współpracować i koncentrować swoją uwagę na zadaniach, jakie stawia przed nim fizjoterapeuta w trakcie usprawniania. Duży ekran umieszczony przed pacjentem jest nieodzowny, aby ta współpraca układała się jak najlepiej. W zależności od wybranej opcji pacjent na ekranie widzi swoje ślady, obraz lasu z przeszkodami do pokonania albo wykresy testowe.
W przypadku treningu w oparciu o prezentowane ślady pacjent ma do wyboru albo kontrolować je patrząc na bieżnię albo na ekran. W sytuacji gdy patrzy na bieżnię z pewnością dokładniej stawia kroki, idealnie trafiając w ślady, jednakże jego postawa, siłą rzeczy, jest nieprawidłowa (przygarbiona). Gdy pacjent kontroluje ruch patrząc na ekran jego postawa jest prawidłowa (wyprostowana), jednakże zdecydowanie trudniej jest mu trafić w prezentowane ślady. Zwłaszcza dzieci mają wtedy problem z prawidłową koordynacją wzrokowo-ruchową.
W przypadku gdy pacjent prezentuje chód ataktyczny i cały czas patrzy na podłogę zasugerowanie patrzenia przed siebie na ekran i ćwiczenie tej umiejętności może w sposób znaczący wpłynąć na poprawę postawy pacjenta w trakcie chodu.
- Komputer
Komputer z monitorem na mobilnym statywie to centrum sterowania urządzeniem. Bieżna Zebris FDM ma bardzo szeroko rozbudowane oprogramowanie komputerowe, które gromadzi tysiące danych po każdej sesji terapeutycznej. Zainstalowany program jest łatwy w obsłudze oraz bardzo czytelny.
Każdy pacjent jest wpisywany do bazy danych, w której umieszczane są podstawowe informacje (dane pacjenta). Ponadto każdemu pacjentowi można przypisać symbol, za pomocą którego będzie kwalifikowany do jakiejś grupy np. pacjentów z tego samego oddziału, turnusu itp.
Wszystkie dane pacjenta, nagrane sesje oraz utworzone raporty są przechowywane i dostępne dla fizjoterapeuty w każdym momencie – może zarządzać zarówno pacjentami, jak i poprzednimi pomiarami oraz uzyskać dostęp do funkcji importu i eksportu. Dla ułatwienia przeszukiwania baz danych dostępne są różne filtry.
W opcji dostępne jest również zamontowanie odciążenia dla pacjenta poprzez podwieszenie aplikowane z góry dzięki wysięgnikom.
Dołączenie i zainstalowanie zsynchronizowanej kamery przy urządzeniu daje możliwość nagrywania sesji terapeutycznych z dystansu.
Każda sesja może być automatycznie lub z nastawienia nagrywana przez urządzenie, jednakże jest to nagranie obejmujące pas transmisyjny i to, co się na nim dzieje (czyli działające siły), bez obrazu sylwetki pacjenta – jego zachowania i postawy. Zainstalowanie kamery z pewnością może być dopełnieniem obrazu z przebiegu całej sesji.
DOSTĘPNE OPCJE USPRAWNIANIA
- Trening czyli „Chodzenie po śladach”
Trening polega na chodzeniu po śladach nastawionych w prawidłowym wzorcu chodu. Modulacja ustawianych przez fizjoterapeutę śladów może obejmować 3 zmienne:
Ryc. 3 Ikona treningu „Chodzenie po śladach”
- Długość kroku
W zależności od celu usprawniania ślady mogą być wydłużone lub skrócone.
Gdy pacjent prezentuje chód hipokinetyczny inaczej parkinsonowski (występujący np. w chorobie Parkinsona) gdzie kroki są drobne i krótkie – wpływanie na długość kroku poprzez wydłużanie go może znacząco poprawić wzorzec chodu pacjenta.
W przypadku chodu ataktycznego (występującego po uszkodzeniach móżdżku lub w uszkodzeniach sznurów tylnych rdzenia kręgowego) gdzie kroki są długie i nierówne – skrócenie ich długości oraz równe ustawienie długości dla obu stóp przyczynia się do niwelowania wadliwego wzorca, wpływając pośrednio również na usprawnianie mięśni zaangażowanych w wykonanie ruchu.
- Szerokość kroku
W zależności od celu usprawniania szerokość kroku może być zwiększona lub zmniejszona, a więc ślady mogą być ustawione szeroko lub wąsko.
Pacjent prezentujący chód móżdżkowy (występujący np. w uszkodzeniach móżdżku, guzach robaka móżdżku, w zapaleniach wielonerwowych, SM) czyli chód na szerokiej podstawie dzięki zaangażowaniu w stawianiu stóp na śladach o węższym ułożeniu ma możliwość usprawniać odpowiednie grupy mięśni i doskonalić swój chód w prawidłowym wzorcu.
W przypadku chodu spastycznego (nożycowego) występującego np. u dzieci z MPD, a polegającego na krzyżowaniu stóp – ustawienie śladów w znacznym dystansie (większa szerokość) może stanowić realizację celu terapeutycznego.
Również w przypadku pacjentów chodzących na szerokiej podstawie podparcia (chód niestabilny), u których występują zaburzenia czucia głębokiego i powierzchownego (gdy dochodzi do uszkodzeń więzadeł pobocznych piszczelowych i strzałkowych lub zerwania łąkotek w stawie kolanowym) skorygowanie szerokości kroku może mieć działanie terapeutyczne.
- Rotacja stóp
Opisuje kąt między podłużną osią stopy a kierunkiem ruchu (gdzie wartość ujemna to obrót do wewnątrz, wartość dodatnia to obrót na zewnątrz).
Fizjoterapeuta ma możliwość wpływania na rotację stóp dzięki ustawieniu śladów w rotacji zewnętrznej lub wewnętrznej w zależności od celu usprawniania.
W przypadku pacjentów z tendencją do zbyt dużej rotacji zewnętrznej stóp skorygowanie śladów wymusza na pacjencie bardziej prawidłowe ułożenie stóp podczas chodu. I odwrotnie, u pacjentów krzyżujących stopy oraz ze zwiększoną rotacją wewnętrzną, korekcja następuje w drugą stronę.
Ryc. 4 Widok ekranu z treningiem „Chodzenie po śladach”
Ryc. 5 Widok śladów prezentowanych pacjentowi na ekranie oraz na bieżni
- Zabawa interaktywna z elementami usprawniania czyli „Spacer po lesie”
Program umożliwia wybór opcji w zależności od trudności wykonania, co jest związane z możliwościami fizycznymi i intelektualnymi pacjenta. Do wyboru jest 7 opcji, z czego im niższy numer tym prostsze działania i aktywności. Dzięki generatorowi poziomów istnieje też możliwość tworzenia własnych opcji w zależności od potrzeb.
Ryc. 6 Ikona zabawy interaktywnej „Spacer po lesie”
Ryc. 7 Widok ekranu z zabawą interaktywną „Spacer po lesie”
Ryc. 8 Wybór programu pod względem trudności (od 1 do 7)
Każdy z programów oferuje różne zadania do wykonania dla pacjenta:
- Chód z wysokim unoszeniem kolan
Polega na pokonywaniu leżących na ścieżce wirtualnych kłód drewna.
Ćwiczenie tej aktywności jest wskazane:
– w chodzie hipokinetycznym, gdzie pacjent często „szura stopami” o podłoże i ma problem z zapoczątkowaniem ruchu,
– w chodzie paraparetycznym (niedowładnym) wiotkim i spastycznym występującym u pacjentów z niedowładami kończyn dolnych, gdzie pacjent często powłóczy nogami i z trudem odrywa stopę od podłoża,
– w chodzie nożycowym (kurczowym) występującym u pacjentów z MPD, gdzie pacjent w niewielkim stopniu zgina kończyny w stawach i „szura” nogami po podłożu.
- Chód wąski
Polega na przechodzeniu przez wirtualną wąską kładkę nad kałużą – chód noga za nogą.
Ćwiczenie tej aktywności jest wskazane:
– w każdym rodzaju chodu, który odbywa się na zbyt szerokiej podstawie podparcia.
- Chód szeroki
Polega na przejściu przez dwie równoległe wirtualne kładki umieszczone nad wodą – ustawianie nóg w szerokim rozkroku.
Analogicznie, tą umiejętność należy ćwiczyć z pacjentami, którzy:
– podczas chodu krzyżują stopy, np. w chodzie spastycznym.
- Chód po slalomie
Polega na omijaniu wirtualnych przeszkód pojawiających się na ścieżce tzn. kałuż, kamieni oraz kawałków drewna.
Ta aktywność ćwiczy u pacjenta:
– zwinność (szybką reakcję na zmianę kierunku ruchu),
– koncentrację uwagi,
– spostrzegawczość,
– koordynację wzrokowo-ruchową.
Wszystkie powyższe cechy w sposób pośredni wpływają na sposób poruszania się pacjenta.
- Ćwiczenia koordynacji wzrokowo-ruchowej
Polegają na wchodzeniu na pojawiające się na ścieżce wystające wirtualne pnie oraz wyspy na wodzie.
Ta aktywność, podobnie jak wcześniej opisana, ćwiczy zwinność, koncentrację uwagi, spostrzegawczość oraz koordynację wzrokowo-ruchową. Wywołuje również radość na twarzy pacjenta i chęć udziału w dalszych działaniach.
- Ćwiczenie podzielności uwagi/rozpraszalności uwagi
To rozbudowany zestaw wprowadzający różne dystraktory.
W trakcie „Spaceru po lesie” dodatkowo pojawiają się działania matematyczne oraz zadania poznawcze (różnicowanie koloru, wybór „co nie pasuje”, dobór obrazka do wyrazu).
Wprowadzenie dystraktorów w trakcie chodu przygotowuje pacjenta do funkcjonowania w realnym świecie, w którym również pojawia się koincydencja różnych działań.
Wybór programu z tą opcją nie jest wskazany u małych dzieci oraz osób z niepełnosprawnością intelektualną, ponieważ zadania mogą okazać się dla nich zbyt trudne do wykonania, narażając na porażkę, czego raczej chcemy unikać.
- Zwiększenie szybkości chodu
Zmiana w zakresie tego parametru ma wpływ na intensywność „Spaceru po lesie”.
Z pewnością opcja ta jest wskazana:
– w końcowych sesjach terapeutycznych,
– w chodzie niedowładnym gdzie na początku chory porusza się powoli i z wysiłkiem, a z czasem jest w stanie zwiększyć swoją dynamikę chodu.
FEEDBACK DLA PACJENTA
Pacjent w trakcie usprawniania na bieżni obserwuje na bieżąco swoje działania widoczne na ekranie. Dzięki temu może reagować w każdym momencie i korygować swoją aktywność.
- Wizualizacja sposobu obciążania poszczególnych części stopy
Zebris za pomocą kolorów pokazuje w jaki sposób i z jaką siłą pacjent obciąża różne części stopy.
Dzięki czułym sensorom widoczne są również występujące u pacjentów wady stóp: płaskie, płasko-koślawe, końskie, szpotawe, końsko-szpotawe, wydrążone, piętowe.
Pacjent dokładnie widzi nad czym powinien pracować, co usprawniać i w jaki sposób.
- Dążenie pacjenta do uzyskania jak najlepszego wyniku
W trakcie „Spaceru po lesie” program pokazuje bieżące informacje związane z aktywnością pacjenta podczas sesji: jest to liczba zdobytych punktów oraz wykres dokładności wykonywania zadań (od smutnej do uśmiechniętej buźki).
Pacjenci starają się być coraz lepsi z sesji na sesję, a wykładnikiem postępu lub jego braku jest punktacja. Jest to element motywujący do działania i podejmowania wysiłku – zwłaszcza u dzieci.
U starszych pacjentów dużą motywacją jest również informacja na temat pokonanego dystansu lub czasu samego treningu.
Ryc. 9 Widok ekranu z wynikami uzyskanymi po zakończeniu sesji chodu
TESTY NA POCZĄTKU I NA KOŃCU TERAPII
Na początku każdej serii terapii usprawniających fizjoterapeuta ma możliwość wykonania pacjentowi testów obejmujących szczegółowe pomiary wykonane w staniu oraz w chodzie po bieżni.
Powtórzenie tych samych testów na zakończenie terapii daje możliwość porównywania ich między sobą oraz szczegółowego analizowania jakie zmiany nastąpiły u pacjenta (co się poprawiło, co uległo pogorszeniu, co pozostało na tym samym poziomie).
Testy w staniu
Testy są przeprowadzane podczas swobodnego stania pacjenta na bieżni. Czas pojedynczego testu jest nastawiany przez fizjoterapeutę w zależności od potrzeb, podobnie jak liczba powtórzeń. Pacjent może stać z oczami otwartymi oraz z oczami zamkniętymi, może się trzymać lub nie – ważne jest aby te wszystkie informacje zostały zapisane w bazie pacjenta.
Program nagrywa zebrane dane do dalszych analiz liczbowych oraz na potrzeby tworzenia obrazów i wykresów.
Ryc. 10 Ikona do wykonania testów w staniu
Testy w chodzie
Testy są przeprowadzane podczas swobodnego chodu pacjenta po bieżni. Czas pojedynczego testu jest nastawiany przez fizjoterapeutę w zależności od potrzeb, podobnie jak liczba powtórzeń. Pacjent może się trzymać lub nie, co jest odnotowywane i zapisywane w bazie danych pacjenta.
Program nagrywa zebrane dane do dalszych analiz liczbowych oraz na potrzeby tworzenia obrazów i wykresów.
Ryc. 11 Ikona do wykonania testów w staniu
Uzyskane, z testowania pacjenta na początku i na końcu terapii dane, czynią z bieżni Zebris obiektywne narzędzie do usprawniania pacjenta.
RAPORTOWANIE
Ta część bieżni Zebris jest bardzo rozbudowana i szczegółowa.
Dokonane pomiary mogą być wyświetlane, edytowane, drukowane i eksportowane.
Raport zawiera takie dane jak:
- Wykres ciśnienia 3D dla obu stóp w podporze oraz w trakcie chodu (średni i maksymalny).
- Obraz 3D przedstawiający jaką uzyskano maksymalną siłę dla przodostopia i tyłostopia.
- Zestawienie par śladów stóp w trakcie chodu (obraz nacisku przedstawiony w kolorze).
- Grafika etapów chodu pokazująca jak wyglądają poszczególne fazy chodu.
- Geometria pokazująca parametry chodu (obrót stopy, długość kroku, szerokość kroku).
- Fazy chodu obrazujące na wykresach fazę podparcia, fazę przenoszenia oraz fazę podwójnego podparcia.
- Wykres parametrów czasowo-przestrzennych czyli parametrów chodu zależnych od czasu (tj. czas kroku, czas cyklu, kadencję i średnią szybkość).
- Wykres tzw. „motyla”, a w nim linię lewą, linię prawą, szczegółowe parametry „motyla”.
- Wykresy „krzywych nacisku” – uśrednionych i znormalizowanych.
- Wykresy „krzywych siły” czyli diagramy pionowej siły odpowiedzi.
- Tabelę szczegółowych parametrów siły.
- Trójstrefową analizę stopy lewej i prawej wraz ze szczegółowymi parametrami.
- Sukces treningu – odróżnienie między wzorem chodu, a celem treningowym.
- Statystyki sukcesów – współczynnik trafień dla każdego etapu w procentach.
- Wskaźnik sukcesu – prezentacja współczynnika trafień jako odsetka wszystkich kroków dla lewej i prawej stopy.
Analiza tych wszystkich zebranych, szczegółowych danych służy ewaluacji działań czynionych z pacjentem, wyciąganiu wniosków oraz wprowadzaniu ewentualnych zmian w kolejnych sesjach. Z pewnością wymaga od fizjoterapeuty obszernej wiedzy.
Obiektywizacja uzyskanych przez urządzenie danych nie budzi zastrzeżeń.
WSKAZANIA
Bieżnia Zebris FDM jest, ogólnie rzecz ujmując, urządzeniem przeznaczonym dla:
– pacjentów prezentujących różne sposoby chodu nieprawidłowego (pacjentów neurologicznych i ortopedycznych),
– pacjentów, którzy chcą poprawić swój wzorzec chodu,
– pacjentów, którzy z różnych przyczyn ponownie uczą się chodzić.
Przeciwwskazaniem natomiast, jest brak zgody lekarza kierującego na tą formę terapii i usprawniania.
INDYWIDUALIZACJA
Nie ma wątpliwości, że bieżnia Zebris spełnia oczekiwania w zakresie indywidualnego podejścia do pacjenta.
Opisane powyżej możliwości i opcje w nastawianiu parametrów poszczególnych sesji dowodzą, że każdy pacjent może mieć zindywidualizowany program usprawniania zgodny z założonymi na początku terapii indywidualnymi celami.
Zebris FDM to robot elastyczny, posiadający spory zasób możliwości i kombinacji poszczególnych parametrów.
CZAS TRWANIA ZABIEGU
Czas trwania jednej sesji jest uzależniony od potrzeb oraz możliwości pacjenta.
Fizjoterapeuta na bieżąco kontroluje przebieg sesji i w każdej chwili może zdecydować o skróceniu lub wydłużeniu zabiegu.
Sesja może składać się z jednego lub dwóch rodzajów usprawniania („Chodzenie po śladach”, „Spacer po lesie”).
Warto stopniowo przyzwyczajać pacjenta do obciążenia podczas sesji na bieżni Zebris i sukcesywnie wydłużać czas jej trwania.
PODSUMOWANIE
Wracając do pytania postawionego na początku tego artykułu – czy faktycznie bieżnia Zebris FDM jest urządzeniem dobrym i użytecznym, czy spełnia swoje zadanie i zbliża do osiągnięcia celu funkcjonalnego pacjenta?
Powyżej przedstawiony szczegółowy opis ujawnia, że urządzenie to:
– jest nieskomplikowane i łatwe w obsłudze,
– posiada różne opcje usprawniania pacjenta,
– jest interaktywne terapeutycznie,
– jest przydatne do przeprowadzania testów,
– posiada program raportowania, który służy do obiektywnej oceny osiągnięć pacjentów,
– jest przeznaczone dla obszernej grupy pacjentów, którzy chcą usprawniać swój wzorzec chodu i funkcje lokomotoryczne,
– jest elastyczne, dlatego z dużą łatwością można zindywidualizować proces terapeutyczny pacjenta.
Tak, zdecydowanie trzeba powiedzieć, że bieżnia Zebris FDM jest takim właśnie urządzeniem.
Bibliografia:
- W. Dega, K. Milanowska: Rehabilitacja medyczna, PZWL, Warszawa 1993
- A. Kwolek: Rehabilitacja medyczna, Elsevier Urban&Partner, Wrocław 2009
- Zebris FDM – Instrukcja obsługi, 2017
- www.technomex.pl
Autor: dr n. med. Beata Depczyńska
